Nie ignoruj potrzeb swojego dziecka. To one są podstawowymi drogowskazami na drodze do spokojnego snu. Zamiast słuchać złotych rad swoich znajomych i krewnych skup się na swoim maluszku, wbrew pozorom potrafi on wysyłać bardzo jasne sygnały. Pamiętaj, że to po prostu mały człowiek podobnie jak my, dorośli, ma swoją indywidualną osobowość.

1. Nocne posiłki

Dzieci różnią się od siebie i wiek, w którym zaczynają być w stanie przespać całą noc tj. 11-12 godzin, również jest różny. O tym, kiedy można zaprzestać nocnego karmienia, zadecydować powinny dwie osoby – ty, ponieważ najlepiej znasz swoje dziecko oraz oczywiście pediatra. Musisz sobie zdawać sprawę, że dzieci mają bardzo malutkie żołądki i w początkowej fazie życia (minimum 3 miesiące) jest całkowicie normalne, że robią się głodne co 1 – 2 godziny.

Ostrożnym i rozważnym założeniem jest, że dziecko które nie ukończyło roczku musi jeść jeden lub dwa posiłki wciągu nocy. Część pediatrów podważa tą teorię twierdząc, że wystarczy stosować nocne karmienie zaledwie przez pierwsze trzy miesiące życia. Pomyśl jednak logicznie – niemowlęta mają naprawdę niewielkie żołądki i nie można ich porównywać do dorosłych, którym zdecydowanie nocne podjadanie nie służy.

Nie przekarmiaj dziecka na siłę, ale obserwuj jego potrzeby i odcinaj go od nocnych posiłków, jeśli widzisz że reaguje na to zupełnie spokojnie. Możesz spróbować odzwyczajać malucha od kilkukrotnych kolacji, zwiększając dzienne racje pożywienia. Dla dziecka, które kończy roczek mleko zaczyna stawać się napojem, a nie jedzeniem jak to było dotychczas. To dobry moment na zwiększenie kaloryczności posiłków spożywanych przez malucha w trakcie dnia. Powinien dzięki temu zaspokoić zapotrzebowanie swojego organizmu w godzinach dzienny i przesypiać spokojnie całą noc.

2. Nocny płacz dziecka

Jest to całkowicie naturalne zjawisko, choć stopień jego nasilenia różni się u poszczególnych maluchów. Dla większości opiekunów problem z uspokojeniem dziecka jest powodem frustracji. Wyobrażają sobie oni, że samo noszenie na rękach przez najbliższą osobę i kołysanie powinny w sekundę uspokoić maleństwo. Niestety to nie bajka Disneya… Zamiast skupić się na tym, aby dziecko przestało płakać należy nauczyć się rozpoznawać powód tej reakcji. Dzieci w ten sposób wyrażają swoje emocje, więc zawsze istnieje jakaś konkretna przyczyna. Do najczęstszych należą oczywiście głód i mokra pieluszka. Nie zawsze jest to jednak takie proste. Zaufaj swojej intuicji i bacznie obserwuj swoje dziecko. Taka prosta zmiana w myśleniu może zapobiec problemom ze snem niemowlęcia. 

 

3. Równowaga między światłem a ciemnością

Ekspozycja na światło w ciągu dnia i ciemność w nocy pomagają noworodkom rozwijać naturalne rytmy okołodobowe. Dzięki temu łatwiej przychodzi im zrozumienie, że spać należy przede wszystkim w nocy. Zarówno dorosłym jak i dzieciom bardzo służy poranne świeże powietrze i światło słoneczne. Może to być zaskakujące, ale osoby które „łapią” więcej światła o poranku lepiej śpią w nocy.

4. Emocjonalna dostępność

Przeprowadzone na grupie w wieku 1 do 24 miesięcy potwierdziło, że dzieci które mają przed snem fizyczny i emocjonalny kontakt z opiekunem śpią spokojniej w nocy, a przede wszystkim mają zapewnione bezcenne poczucie bezpieczeństwa. Cechy opiekuna mającego prawidłowy kontakt emocjonalny z dzieckiem zostały opisane następująco:

Wrażliwość – emocjonalne dostosowanie, empatia względem dziecka, które intuicyjnie odczytuje wszelkie sygnały z twojej strony.

Kształtowanie – stworzenie pozytywnej, kojącej rutyny mającej na celu nakierunkowanie dziecka na sen.

Nie inwazyjność – brak przymusu, nacisku, nachalności, nie zmienianie nawyków ani nie wprowadzanie nowych bodźców w czasie i przed snem.

Łagodność – żadnej jawnej ani nawet ukrytek (jest wyczuwalna) drażliwości wobec niemowlęcia przed oraz w momencie usypiania.

5. Etapy rozwoju

Dzieci, które nie ukończyły jeszcze 4 miesiąca życia szczególnie potrzebują naszej pomocy przy regulacji stresu i nie powinny być z tą potrzebą pozostawiane samym sobie. Istnieje kilka wyjątkowych etapów w rozwoju, które nasilają problemy ze snem, ponieważ dzieci rozpraszają i pobudzają nowe czynniki. Na przykład między 4 a 6 miesiącem życia dzieci testują swoje najnowsze odkrycie, czyli komunikację z opiekunem. Prosty przykład – dziecko uśmiecha się, opiekun odpowiada uśmiechem.

Pomiędzy 8 a 11 miesiącem wiele dzieci przechodzi okres lęku separacyjnego. W tym czasie absolutnie nie należy usamodzielniać dziecka. Zmniejszenie zaangażowania opiekunów podczas etapów przejściowych wywołuje u maluchów dodatkowy stres. W tych okresach na ogół występują problemy ze snem i zaleca się, aby przed wprowadzaniem jakichkolwiek zmian przeczekać ten czas, aż dziecko się ustabilizuje. Więcej o skokach rozwojowych dziecka możesz przeczytać TUTAJ.